کد مطلب:47757 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:5

گنجینه پرسمان » قرآن

آيه 129 سوره نسأ، آيا شامل پيامبر و ائمه ميشود يا خير؟ چه قشري از مردم را شامل ميشود؟

اين كه خداوند در اين آيه، ميفرمايد و هرگز نميتوانيد در ميان زنان، عدالت كنيد، هر چند كوشش نمائيد... منظور از عدالت در اين جا اين است كه شما، از نظر محبت قلبي، قادر به اجراي عدالت و مساوات نيستيد، منظور عدالتِ به معناي رعايت حقوق همسري و طرز رفتار و كردار با آنان نيست پس منظور از عدالت در اين آيه كه امري محال شمرده شده، عدالت در تمايلات قلبي است بديهي است يك قانون آسماني، نميتواند بر خلاف فطرت باشد، و يا تكليف به ما لايطاق كند، و از آن جا كه محبتهاي قلبي، عوامل مختلفي دارد كه بعضاً از اختيار انسان، بيرون است، دستور به رعايت عدالت، در مورد آن داده نشده است، ولي نسبت به اعمال و رفتار و رعايت حقوق در ميان همسران كه براي انسان، امكانپذير است، دستور به عمل بر طبق عدالت داده شده است. پيامبران و ائمه نيز، به دليل اين كه در اين جهت مانند انسانهاي معمولي هستند لذا اين مطلب، در مورد آنان نيز ميتواند مصداق داشته باشد، چنان كه در مورد محبت حضرت يعقوبغ نسبت به يوسفغ اين مطلب در قرآن اشاره شده است، در آن جا كه ميفرمايد:إِذْ قَالُواْ لَيُوسُفُ وَ أَخُوهُ أَحَبُّ إِلَيََّ أَبِينَا مِنَّا;(يوسف،8) هنگامي كه (برادران) گفتند: يوسف و برادرش نزد پدر، از ما محبوبترند.گر چه حضرت يعقوبغ بدون شك در اين باره مرتكب خطايي نشد، و ابراز علاقهاي كه نسبت به يوسفغ و برادرش بنيامين ميكرد به خاطر شايستگيهاي معنوي و فضيلتهاي خدادادي بود، كه در يوسفغ وجود داشت.

لذا پيامبران و ائمه: در اين مسأله مانند انسانهاي معمولي هستند، همان طوري كه انسانهاي معمولي داراي عاطفه هستند و گاهي پدر يا مادري، فرزندي از فرزندانشان را به خاطر شايستگيهايي كه در او ميبينند، بيشتر دوست ميدارند و به او محبت بيشتري ميورزند، در مورد پيامبران و اوليأ الهي نيز چنين است، مثلاً در مورد امام صادقمطلب چنين است، كه ايشان امام كاظمرا بيشتر از ديگر فرزندانشان دوست داشتند يا در مورد امام كاظمكه ايشان امام رضا7 را بيشتر از فرزندان ديگرشان دوست ميداشتند اگر چه در ظاهر با همة آنان بطور مساوي بر خورد ميكردند اما در دل يكي را بيشتر از ديگري دوست ميداشتند و اين مسأله امري طبيعي بوده و گناه يا خطايي محسوب نميشود.(اقتباس از تفسير نمونه، آيت الله مكارم شيرازي و ديگران، ج 4، ص 153، نشر دارالكتب الاسلامية)